Έχεις παρατηρήσει ότι πολλές φορές, όταν κάποιος σε ρωτάει κάτι, απαντάς αυτόματα χωρίς καν να σκεφτείς, έστω για ένα δευτερόλεπτο; Μήπως το ίδιο συμβαίνει γενικά στη ζωή σου, ακόμα και με προβλήματα που αντιμετωπίζεις και λύσεις που αναζητάς;
Θυμάμαι ότι ήμουν σε μια συνάντηση με τον coach μου, τον Michael Neill. Δεν μπορώ να ανακαλέσω τι με ρώτησε ακριβώς, αλλά τον θυμάμαι, αφού του έδωσα άμεσα την απάντησή μου, να γυρίζει και να μου λέει:
“Δώστου ένα δευτερόλεπτο, τι λες;”
Φυσικά γέλασα, έκανα μία παύση, αλλά δεν έπιασα αυτό που πραγματικά μου έλεγε. Δεν κατάλαβα ότι αυτό που μου είπε δεν ήταν απλώς μία έξυπνη ατάκα για να με κάνει εκείνη τη στιγμή να γελάσω, αλλά ο τρόπος του να με καθοδηγήσει με ευκολία μακριά από αυτό που ήδη ήξερα, το Εγώ μου και τις προκατασκευασμένες ιδέες μου, προς κάτι μεγαλύτερο από τον εμένα: Το άγνωστο, αυτό που θα μπορούσα να ονομάσω και “αληθινό μου εαυτό”.
Αυτό που έκανε, έμοιαζε με μια πρόσκληση να σταθώ λίγο σε αυτό το χώρο του αγνώστου, τον οποίο ως τότε υποτιμούσα πλήρως: Όποτε έψαχνα για απαντήσεις σε οτιδήποτε, προτιμούσα να τις αναζητήσω οπουδήποτε αλλού, παρά εκεί. Θα πήγαινα σε καθηγητές, φίλους, βιβλία και διαλέξεις, βασικά οπουδήποτε αλλού παρά μέσα μου.
Αλλά αυτό που τώρα πια βλέπω πιο ξεκάθαρα είναι ότι αν “του δώσω ένα λεπτό” και σταθώ για λίγο σε αυτό το χώρο, πάντα κάτι γίνεται. Ακόμα κι αν δεν προκύψει κάτι εντυπωσιακό…σίγουρα θα είναι κάτι καλύτερο από τις ήδη αφομοιωμένες, παλιές ιδέες μου.
Μία καθόλου ελκυστική εικόνα ήρθε στο μυαλό μου, σαν αναλογία: Οι σκέψεις που έχω ήδη σκεφτεί είναι ακριβώς σαν το φαγητό που έχω ήδη χωνέψει, παλιό, χωρίς θρεπτικά συστατικά και αξία. Πόσο αηδιαστικό θα ήταν αν τρώγαμε ξανά την τροφή που έχουμε ήδη χωνέψει; Κανείς μας δεν θα το έκανε αυτό αλλά, αν το σκεφτείς, αυτό ακριβώς δεν είναι που κάνουμε όταν αναμασάμε τις ίδιες σκέψεις, ξανά και ξανά; Η αίσθηση είναι ακριβώς σαν να τρώς φαγητό που έχεις ήδη χωνέψει.
Και, συγκρίνοντας τα δύο: Τις σκέψεις που έχω ήδη σκεφτεί, με το να πλανηθώ για λίγο στο άγνωστο…το άγνωστο μοιάζει με την αίσθηση που θα είχες αν βρισκόσουν σε ένα χωράφι γεμάτο κερασιές, να μαζεύεις κεράσια και να τα τρως! Έχουν τόσο ωραία γεύση, είναι τόσο φρέσκα που σε αναζωογονούν. Αυτή ακριβώς είναι και η αίσθηση που έχεις όταν στέκεσαι για ένα δευτερόλεπτο στο άγνωστο. Από εκεί προέρχεται η μεγάλη μαγεία, η σοφία, οι ιδέες. Ανεξάρτητα από το τι ιδέες είναι, και μόνο το ότι βρίσκεσαι σε αυτό το χώρο σε γεμίζει με φρέσκια ενέργεια.
Την επόμενη φορά που κάποιος σε ρωτήσει κάτι ή έχεις μία ερώτηση για κάτι στη ζωή σου, ένα πρόβλημα που θα ήθελες να λύσεις, ίσως να εξετάσεις το ενδεχόμενο να “του δώσεις ένα δευτερόλεπτο” και να δεις τι συμβαίνει. Ίσως και εσύ να εκπλαγείς βλέποντας ότι όλες οι απαντήσεις που έψαχνες είναι ήδη μέσα σου.
Με αγάπη,
Ι, Sofia
